Kainatın Dili Tutuldu

İki yalnız bir kalabalık eder mi sevgili


Kırkikindi yağmurları doluyor avuçlarıma
Yüzümü sana dönmüşüm
Susuşlarım
Güz yangını/m
Ben sensizliği de severim

Sahi
"Ben ne zaman güz oldum anne döküldü çiçeklerim"

Eteklerinden sevdalar dökülüyor Kasım'ın
Bulutların grisine boyanan düşlerim
Ve
Yarını olmayan gülüşlerim sarkıyor pencerelerden


Bir fecr vakti arafta sancılı bir sükût
Naralarıyla devriliyor üzerime rüyaları şehrin
Uçurtmalarımı rüzgâra teslim etmiş çocukluğum
Düşüp düşüp yüreğimi acıtıyor


Gözlerim tutuluyor mehtaplı gecenin koynunda
İçimden kovulmuşçasına bir acıyla
En derinden vuruluyor hicretim
Kanadı kırık bir serçe oluyorum
Gri semalarda
Ben ağlarsam
Ölürüm !
Bilmiyorlar...

Yüzüme vurdukça gece çaresizliği
Dua olup dökülüyorsun avuçlarımdan
Kimsesizliğim geliyor aklıma
Küçük bir kız çocuğu uzatıyor elini
Kim bilir kaç yüzyıl uzaklardan

Ölüm kokusu sarıyor duvarlarını odamın
Ve sessiz çığlıklarında
Bir çocuk yansıyor kırık aynadan yüzüme
Gidiyorsun
Saklambaç olup masallarımda
Gidiyorsun sevgili

Sonra
B/öyle bir şiire gömüp kalemimi
Son kez yazıyorum
Son kez dinliyorum sessizliğin sesini
Kim bilir sonrasında ölü çocukluğum d/olacak beyaz sayfalara
Enkazına gömeceğim belki tüm şiirleri

Göçebe günahların kervanları çekecek ruhumu
Kapında Rabia dualarıyla ağıtlar yakacağım belki
Meryem suskuları dolayacağım dilime
Ve
Sen deyip sensizliğinde sessizce

Öleceğim

Git hadi...
Karanlığa bırakıp ayak izlerini
İzlerinde ölüme yoldaş bir ben bırakıp
Git sevgili...
Kalbimin coğrafyasında kayıp bir masal daha bitti

Sağır alfabelerin sessizliğinden çığlıklar yükseliyor komşu iklimlere
Kimsesizliğime sükût vuruyor şimdilerde
Sen yine de boş ver
Üzülme sevgili
Sus/tum !
Bak kâinatın da dili tutuldu nasılsa
Git hadi...
Ayrılığın salası çoktan verildi

Nefise oruçlarıyla uyuturum düşlerimi kazdığın mezarımda,
Son nefesi sen diye veririm nasılsa
Züleyha'nın ağıtlarıyla...

Oysa sadece aşk İstemiştim
Züleyha'ca
Ama anladım ki züleyha olmak yetmiyor
Karşındaki yusuf olmayınca...