Kalabalık Masa

Aldım çayımı oturdum sandalyeme

Birbirinin kopyası olan bir günün daha

Gelmiştik akşamına

İçimdeki ile konuşurken buldum kendimi

Dışarıda yeterince dinleyen insan olmayınca

Birisini oluşturmuştum içimde bir yerde

İyiydi, hoştu ama biraz mükemmelliyetçiydi sadece

Her şey çok güzel olsun isterdi

Tabii haberi yoktu dış dünyada her şeyin

Boktan olması gerektiğini şart koşan

Fizik kurallarından

Çalışma masama baktım

Üzerinde onca şey ama yine de ayakta

Peki ya ben, niye ilk yumrukta

Koşuyorum hemen havluya

Kitaplar, kalemler, kağıtlar onca şey var masada

Üstündeki yüklere rağmen

Ne bir Off çekti ne bir gün yoruldu

Ben de böyle olsam ne rahat olurdu

Sarı lacivert kaşkolum var masamda

Uğrunda ömrümü harcadığım renkler

Her şeye rağmen sevmek

Bu olsa gerek

Yolun sonunda bir yere varmasamda

Peşinden gözü kapalı gitmek

Bile bile ladesler var masamda

Sonucunu bilmeme rağmen girdiğim

Ve bile bile kaybettiğim

Kazanacağıma inandığımdan değil her başlangıç

Sanırım ben kaybetmeyi seviyorum

Çerçevelenmiş bir “Başarısızlık” yazısı var masamda

Beyaz fontun üstüne siyah bir yazı

Her okuyuşumda yerim bağrıma ayazı

İç sesimle giriştiğim her kavga

Tek kelimeyle bağlar çıkmazı

Sorgusuz sualsiz inanmışlıklarım var masamda

İnanmak demiştiler en kolayı

O kadar çok kandırıldım ki

Ne kapatır güvensizlik denen bu yarayı

Bir ton hayal kırıklığı var masamda

Gerçekleşmemiş onca tasarı

Bıraktım artık derdi tasayı

Tek bir soru var artık kafamda

Nasıl temizleyeceğim ben bu masayı

Sana aldığım çiçekler var masamda

“Gelecekten Beklentilerim” yazan kağıdın üstünde

Eğer ben ve çiçekler

Senin yanın haricinde bir yerde olacaksak

Bu hayatın geri kalanını olur yaşamasamda

Ey bu masanın kurulma sebebi kadın

Deniyorum, kendime çekidüzen vermeyi

Bekliyorum, bir gün beni sevmeni

Diliyorum, o mavi gözlerin içinde ölmeyi

Biliyorum, hiçbir şey sağlamayacak beni görmeni

Ama işte umut etmeyen insan ölür ve

Eğer ölürsem nasıl seveceğim ben seni