Kalanın Terk Ettiği Parçalar

Yarası olan sözcüklerin sayfalarında
Ve bir şiire usul usul eriyen günlerin yalnızlığında


Karanlık bastı her yanı
Ağır iklimin gece uykusunda
Tarif etmek mi kentin rengini
Kiminin büyürken adımları
Bir düşün sis sabahına
Ağaçlar öldü, kelebekler
İnsanlar


Darmadağın ışıkların
Çıplak yollarında köz ruhum
Biraz artarak eksilen çiçeklerin
Ve gizli kitapların masalında
Terleyerek üşüyen saat,toprak ve
solgun yağmurlar..
Kalanın terk ettiği parçalarda
Her şey bir o kadar hüzün
Her şey bizden götürdükleriyle değişirken
Sallanıyor dünya


Ki,
Özgür olmalı çocuk ve bütün nefesler
Güvercinin kanadındaki tüy gibi
Ne beklediğini bilmeyen umut gibi
Ses bekleyen yalnızlık gibi


Özür dilerim çocuk
Saatlerce ayak sesi bekleyen üşümüş ellerine bakakaldığım için

...