Kalbim Nazım’a Karanfil Veriyor Yekbun / Köprü

Yekbun;

İçerideki ablukada, kör edici bir güneşin

C a n l a r ı n ı n altında kalbinin parçalarında

İğne lekeli yasların yağmur kuşu göğsünden

Aktığını gördüm.

Ve kangrenli bir aşkı ah sevdiğini!

Elleri ve ayakları sisli sol içinden saklı

geçiyordu.

Orada eğreti dualarını yazdığın

Aşk köpründen geçene kadar

Yükseliyorum

ve kalbinin lambalarını yakıyorum Yekbun!

Seni Arnavutluk da evde bekliyorum.

Şamdanlarının sularında

Dumanı tüten ay ışığının altında

Ne zaman aklıma

Bir dönüm noktası olarak gelsen,

Yekbun!

Kuşların zihninin köşesinden

Aşağı salındığını ve kalbine demir attığını

Hiçlikte görsem!

Üzerimden bir okyanus geçiyor.

Seni

beni bir daktilonun tuşlarından söküp

çıkarıyorum.

Seslerinde utanmaz bir gün

Kağıda döküldüğünde Yekbun!

Ateşe veriyorum kalbimi.

Ateşte gezinen Suzan’ın besteleri

Ne zaman vakitsiz üstümde

Ahitsiz gezintiye çıkıp tepinseler

Aklım ayak uçlarımda çırpınıyor.

Yüzümden duvarlara yazılıp

İşlenmiş sesimle haykırıyorum!

Hira’nın çöl sevdalarına ah inat.

Suzan’ın uyumsuz resimleri

canlandıklarında

Tuval fırçalarının yansımalarından

Kelebeklerin kalplerinden seni yazmak

için

Atların yüzlerine binip

Sabahın koynuna ormanın sesini

gönderiyorum.

Çaya koşan ince belli kelebeklerle

Eski zaman mısralarımın geçtiği

Yüzü olmayan hazan ağaçların altında bir

yerde

Bütün şiirlerimi gökyüzüne savuruyorum,

Yekbun!

Rüzgâr mayası tutan şiirlerimin beyaz

gömlekleri

Nazım Usta’nın mezarında her zaman

Devrimci çiçekleri açar.

Kendimi orada otururken gördüm Yekbun!

Çiçekli kuşlarla

Gökyüzüne kızıl bir türkü yakıyorum.

Her yer yanıyor Yekbun!

Kalbim Nazım’a karanfil veriyor.

Kalpodasında

Işıklarhepaçıktır

7.11.2024 00:01:35