Kalbimin Sarmaşığı

I.

Biliyorum;

Hayat dediğin uzun bir yol,
Yaşam rengimiz seçimlerdi.
Bahar bildiğin yalan bir gül,
Gönül ezgimiz mevsimlerdi.

Benim,
Gözlerimin rengi hep duygularımdı.

Bir gün;

Yüreğimin dokunduğu anda,
Gözlerinde bulduğum mâna.
Dilinde çözüldüğüm o saflık,
Ardından bildiğimiz alışkanlık.

Sonra;

Günlerin hızla akıp geçerken,
Yorulur senin gibi takvim de,
Anlarsın yanılgıyı tükenince,
Üzülürsün yaşanan yenilgide.

Ayrılık;

O soğuk yüzüyle kapındadır,
Bilirsin, bekleyenin yalnızlıktır.
Elinde ise geçmişe pişmanlık,
Saflığa duyduğun şaşkınlıktır.

II.

Benim
Gözlerimin rengi hep yaşadıklarımdı.

Denemiştim;
Yelkensiz de olsa aşk yaşamayı.

Göze almıştım;
Sevda fırtınasında yaşlanmayı.

Biliyordum;
Dikensiz bir gül olmayacağını.

Direndim;
Sert rüzgarlarda yıkılıp, yapraklar gibi savrulmadım.

Aşk için,

Öyle inandım,böyle yandım.
Sevda elini tutmanın bedeli,
Pembe pancuruna düşmekti,
Düştüm; evreni köşk saydım.

Çeyrek asır kalmış olsa da ömrüm, hâla derindir sevgim.
Yürekten sevene geniştir gönlüm ve özümdür hâla sözüm.

İşte buraya kadar;

Böyle yaşadım sensiz ve aşksız.
Dünde bırakıp acılarını hesapsız,
Bugün gözlerime kâlbinle baktın,
Canıma sarmaşık olup can kattın.

Bu yüzdendir;
Gönlüme taht, şiirlerime başlık oluşun.

Bu yüzdendir;
Nefesine ömür, korkuna cesur duruşum.

Bu yüzdendir;
İsmini KALBİMİN SARMAŞIĞI koyuşum.

Benim
Gözlerimin rengi artık senin asaletindir....



18/01/2011