Kalbin Yetim Hanesi

gıdıkladım ruhumu
ıh bile demedi
sanki başka dünyalarda gibi
vurdumduymaz
burnu kaf dağında
tenezülsüzlüğe sitemkar
hepsi var
ben hariç
varlığıma isyankar...

bilmiyor muydu ki ?
o bensiz
ben onsuz olamazdım
nefes alıp verdikçe
sonrası kerim...

gül taktım umutlara
kulağında küpe
lüleli saçlar
esen yellerle kucaklaşıyor
sarılıyor boynuna
sanki duyar gibi
duyar gibi
sessizliğin içindekini

yokluğa koşuyor
varacak eninde sonunda
terk ederek beni
sahibinin kendisini
geriye kalacak tek
kalbin yetimhanesi...

(Berlin,29.10.2012)