Kalbinden Gün Kaybeden Kimse Çıkmadı

vurulunca
içinden sözler geçen bütün anılarını
yığılıp bırakırken son bir şarkıya
katarları kadar çok yaşanmamış o çığlıklara
benimdi diyebilmenin vakti değil artık
saat kaç olursa olsun koşacaksın şimdi
hiç zorlamadan kendini
her kesin anladığı
yeni bir kulvar açacaksın şimdi

ölmüş mü
evet
biraz evvel son nefesini
bulutların her zaman durulduğu mavi ışığa yakın
ve sabah düşlerinden ilk uyanan çocukların duyduğu
ve akşamdan kalma bir sarhoş pembesi kadar
ve biraz önce hayatı burnunda
kayaların ıslandığı
o yas ile bağladı kanatlarını martılar

geçmişine dair uzun yolları dirildi anımsayanların
onu aklında sarılarak öpen bir kaç kişiden başka
kalbinden gün kaybeden kimse çıkmadı
baharlarını gören oldu mu
yada aşklarını hep saklandığı
birlikte alkışlayıp hayır dediler
o an şimşekler çakışıp söze karışmasa
daha da bilinmeze atılacaktı yokluğu
birileri evet der gibi gülümsedi
sol şakağına karışan göz yaşının ölümlü ilk damlasını
okşayıp avucuna işledi

verilen cevapların anlaşılmayacağı kadar kararmıştı hava
üç beş kişi denize indiler
gelip giden dalgalara taşlar atıp
hiç gelmeyecek cevaplar beklediler

tanrım dedi biri boğulurcasına
sevgimin koptuğu yarım bedenimi sunuyorum sana
samimi bir yok oluşun kalbime varan çekilme çabasını
ne olur kavuşturur musun bana.