Kaldırım Taşı Yalnızlığı

Kapattım gözlerimi gidişlerine
yanımdasın sandım
gitme dedim sana sayfalarca
gitme
ellerim boşluğunu tutunca anladım
sen gideli çok olmuş...



bilmem kaçıncı şiirim bu adına yazılan
kaçıncı kıvranışlarım cümleler arasında
ve kaçıncı boğuluşum hatıralarda
görüyorum ki gitme diyeli çok olmuş
dönmeyeli isyanlar çoğalmış adının karşısında...



kimi zaman;
bir kaldırım taşı yanlızlığında
kahkaha sesleri kulakalarımı tırmaladığında anlıyorum
kimsesizliğimi,
kimi zaman;
bir otobüs durağında, tren garında
ayrılırken sevgililerin döktüğü gözyaşında
kendi avuçlarımı ıslatırken anlıyorum sevilmemişliğimi...




ve şimdi
kapattım yüreğimi gelişlerine,
şerh koydum dönebilme ihtimallerine
dön diyeli çok olmuş
dönmeyeli yitirmişim içimdeki sevgimi...