Kaldırımda Turp

Ne bu heyecan, ne bu telaş;
Kaldırımda turp,
Kaldırımda turp,
Kaldırımda turp,
Ve tam derken yine kaldırımda...
Turp dedim ben kesip seni...
Sandın dinlemiyorum,
Sandın heyecanını duyumsamıyorum...
Bir öncekinin yaptığı gibi
Ayağımın tersiyle konakladığı yerden
Savuran o insan olma korkumla
Duyurmaya çalıştın kendini...
Mutluydu oysaki yerde
Çürümeye bırakılmış turpun,
Filizlenmiş haliyle yaşama dönme çabasından,
Mutluydun sende onun yüzeyinde açan.
Tomurcukların varoluşundan
Heyecanlanmıştın...
Oysaki kimin umuruydu...
Çektin deklanşöre basarak...
Sonra görsün istedin
Sağındaki solundaki insanların;
Boynunu bükmeyip
Yaşam savaşı veren turpun
Var olma savaşını...
Kimin umuru, kimin umuru
Sen, çocuk ruhuyla sevinirken
O ruhu bırakmış nice insanın, şaşkınlığıyla
Kimin, kimin umuru
Bir ayak hamlesiyle savrulurken turp.
Sen yüzündeki gülümsemeyi dondurmuşken bir an...
Kimin umuru, kimin umuru...
Kalan tek kare kadrajınla yanıma geldiğinde.
Ürkek, ürkek;
Kaldırımda turp,
Kaldırımda turp,
Kaldırımda turp,
Elinde makinen
Ekranında turpun...
Ben döndüm sana
Kaldırımda derken sen
Ben dedim turp...
Bu turp
Kaldırımdaki turp...
Bu turp
Yaşam savaşı veren turp...
Sen huzurlu, ben huzurlu
Yanımızdaki mutlu.
Kaldırımdaki turp
Orda itilmiş kırgın, buruk,
Yalnız.
Tekrar yaşam savasında;
O turp...
Yolumuza devam etmek zorunda kalırken...
Sen kadrajında kalan turpla
Kendi boşluklarını doldurdun...
Onun kadar buruk, kırgın ve yalnız
Olup onu da yaşadın bir an...
Ne yapabilirdim dedin,
Ne yapabilirdim...
Turp kaldırımda...
Kaldırımdaki turp
Orda.
Kaldırımda turp,
Turp kaldırımda.
Turp orda...
Orda, tek kare, kadrajında.
14 Nisan 2009
Gülten Ağrıtmış