Kaldırımlar!

Halimi sormaz benim bu kaldırım taşları...
Karanlığın içinden el ayak çekiliyor,
Kaldırımın üstüne dökülmüş göz yaşları...
Ne çilesi bitiyor,ne geçeni bekliyor!

Akşamdan kalmıştır bu, kaldırım çocukları,
Kimi düşmüş yollara, kimisi patikaya...
Uyanmıştır sabahın yarın ki çocukları,
Kimi gider okulla, kimisi fabrikaya!

Kimi alın teriyle ekmeğini getirir,
Kimi karanlıklarda borusunu öttürür...
Kimileri getirir, kimileri götürür,
Hep kaldırım taşını,birileri süpürür!

Gece karanlığın da, yalnız yürüdüğümde,
Ayaklarımın sesi, bir kabus arattırır...
Yalnızlığı kendimde, içimde gördüğümde,
Kulaklarımın içi, çan sesini arttırır!

Her gün yeni bir isim bulmuş,bu kaldırımlar...
Ne gelene merhaba,ne gidene elveda,
Her gün yeni bir dünya kurmuş, bu kaldırımlar...
Ne konuşur insanla, ne ses çıkar ne seda!

Gün aşırı bir acı,duymuş soğuk taşları...
Kaldırımın kenarı,kabristandı gördüğüm,
Her gidenin ardından dökülmüş göz yaşları...
Bu tarafı bir düğüm, o tarafı kördügüm,