Kalemim Uçurur Beni

elime alınca kalemim uçurur beni
dümene geçer rotayı o belirler
koşar gider önümden
ne laf anlar ne söz dinler

bulutlarla oynaşır
güneş ay mehtap ondan sorulur
pırıl pırıldır yakamozlar
çığlık çığlık martılar
yunuslarla yarışır
deniz kızlarına yoldaş olur
beraber dans eder şarkılar söyler
dalgalara eşlik eder

yüce dağların karlı doruklarına çıkarır
birden yuvarlanır
koca bir çığ olur
yüreğimin maviliklerine dalar
onu dondurur

bazen de kan damlar ucundan
ölür öldürür
mezarımı kazar ölmeden içine koyar
sinsi bir yılan gibidir
kıvır kıvır kıvranır
zehrini beyaz sayfalara akıtır

bugün hüzün yazma derim
çocuklar gibi neşeli olalım
yok dinlemez
çıktımı yola dur durak bilmez
hüzün onun sermayesi
yazmazsa iflas eder

aşka sevdaya bayılır
yazarken kayar gider
ben onun esiriyim
ne derse o olur
her gün yeni bir konu bulur

kalemim ve ben
beraber çıktık yola
felek dedik kader dedik
ayni ateşte yandık
yıllarca ayni acıyı paylaştık