Kalemin Ağıdı

boyası akmış duvara
gölgemin sıvandığı bir gecede
masamdan düşen sayfaların
intiharı konuşuluyordu
kitaplarda

cümlelerim yarımdı
öldüklerinde
arkasından ağlıyordu kalem
ağlıyordu,
ağıtları mürekkebe karışıyordu
susuyordu kitaplar
susuyordu boyası akmış duvar

öksüz kalmıştı 'seni'
'seviyorum' diyemeden
ve öksüz kalmıştı aşk
buluşturamadan kelimeleri

özleyemeden öldü cümleler
sevemeden öldü
kavuşamadan öldü
ve yarımdı cümleler öldüklerinde
dökemeden denize
inşa halindeki gemileri

şiir deryasına dalacaktı gemiler
kaptanı aşk olacaktı
dümeni gönül kaplamalı olacaktı gemilerin
mürettebatı hüzne bulanacak
bacalarından özlemler yükselecekti göğe
ölmeseydi cümleler

kavuşamamak yazılacaktı bazen
az da olsa mutluluk serpilecekti satırlara
yalnızlığı yazacaktı kalem
buram buram hasret kokacaktı
ölmeseydi cümleler
önsüzüne aşk kazınacaktı

kağıdı öldü
ağıdı kaldı kalemin
bir ağıt ki
sessizliğin dibine kadar gömülen
ve bir kağıt ki
yazılamadan ölen...

ve kitaplar susmayacaktı
ölmeseydi cümleler...