Kalemin Silahın Şair Konuş

sen gidince
umudun türküsü ç/alınır
sevdaya
gözyaşı yağmur seli...

üstüme üsüşen karlar savrulur
yorulmaz kaleminle kavrulan
kirlenen ruhlara aht ettiysen
ışık yollarına dik duran kalemi
yılmayan yollara savrulur

zülme ne diyesin ki
zalimin zülmüne sevdalan
tutkusu bedel yokluğuna
tutunabilen varlığı yok s/ayılan

şairin celladına saplanan aşkına s/ayanlar
varlığını yok sayan tutunduğu boş edası
diren be şair....
sevdalan kara kalemiyle
övündüğün şatavatlı perdeler

kalem tutarsa y/azarsan
çıkar kiri
sözcüklerin dolanırsa y/alana
günü gün eylesin z/amana

şairler duymasın
duyan şairlerin kemikleri
sızlamasın
şairin dediği gibi
şair cesaretle ezileni yazabilmeli

tarih sayfalarına kazılır
sonsuza akan sevdaları
demir kalemler kırılmaz
anıtları semalara dikilsin
gönülden boşalan ahları

deyin ki
''dönen dönsün ben dönmezem yolumdan''
destanı yazmış kalemleri
zülmün üstüne yürüyen şaire ne söylersin

haykırın dadaloğluyu köroğluyu
ve pir Sultal abdal'ı sesiyle
kuşanın koroğlunun atıyla
ben bir kör oğluyum dağda gezerim
yoluna duranları ezer geçerim

varsa tutunacağı
sanatın günü gününe saplanır
nerde
halkı için zindana sürgün yemiş yazarlar
nerde
o halkı için gürbete düşen makum şairler

bana halkın şairlerini getirin
şiirlerini altın kalemle yazarım
sonsuzluk denizine gerçek yol bileni
kolay mı sandın

hey şair konuş
zülmü kaleminle yıktığın
ne hükümdarlara kafa tuttuğun
yollarına kefen b/içtiğin

silahın c/esaretin k/alemin
ser vermedin
düzenbazın t/ahtına

*kalemin silahın şair konuş!

01 Aralık*11* Karataş