Kalem/kağıt/boş İskemle

Gece ecel misali,dolanırken tenimde,
Uyanmışım karabasanlarla...
Ruh kan ter içinde...

Baktığımda sanki her şey,dünün ikizi,
Kalp mil çekmiş adeta gözlerime,
Engellemiş,dağlamasın beni diye,
Ağıtlar fısıldanan gerçeği.

Zaman;ne kadar mızıkçı oldun şimdilerde,
Gece perçemli varken,korkmazdın geçmeye,
Histeri krizlerimde ise başlamışsın cimriliğe.

Karamsar yorganımdan sıyrılıp,
Düşsel masamın başına oturuyorum,
Yanımda ki boş iskemle bana gülüyor,
Sensizliğimi diline dolayıp,
Hissediyorum...
Ayıp ama kardeşim ayıp...

Ellerim buluyor sonra,eski dostları,
Lütufkar kalem ve kanaatkar kağıdı,
Uzanıyorum...
Fakat kalem kaçıyor benden,
Kağıt desen,soğumuş şiirlerden,
Yazamıyorum hiçbir mısrayı.

Yokluğun benden soğutmuş onları,
Issız kalmış ilham perimin yolları.

Kalem/kağıt/boş iskemle...
Kalbim düğümleniyor,boğuluyorum,
Akrep yelkovanı yakalayınca on ikide,
Hüzün silsilesinden,çok yorgunum,
Sanki suç bir benim sevgimde...

Fakat biliyorum...
Suç bende...
Sevgisini söyleyemeyen dilim,
Peşinden gidemeyen yüreğimde,
O sevmeyecek olsa bile...

Aşk perisi uğramaz asla korkaklara,
O helal olsun hep,seven cesurlara.