Kalın Dil

İstemedi,
Aman ne hoş...

Bir efsaneyi geri çevirdiğinden habersizdi.
Şirin bir Leyla halindeydi işin aslı, belki...

Şimdi?

Zührevi yıldızı koyun tam da şuraya;
Bir sürü halinde tâhir makamından.
Diğerlerini atıp bir kenara,
Doldururduk boşluklarını, inan'bana..

Ucunda dilimin,
Acı bir tatsızlık derd'i,
Konuşabilseydi şayet,
Ardından korktuklarım.

Saç,
Başım, elif-i taç,
Alnım açık,
Sırtım yere gelmezdi artık.

Darılma da,
Hayalin, epey güçlü olurdu senden,
Ne var ki iltifatlar el'e verirdi seni.

Hadi, yokluğun vız gelir diyelim,
Ya varlığın incinirse,
Hayıflanmaz mısın?

Olmasaydın mesela,
Aşk zorlaşırdı git' gide,
Ayrılık diye bir şey kalmazdı,
Kaldı...

Ferhat, mecnun olmak istiyorsa, bir kere mi?
Bu satırlar kesmezdi onları bil ki.

Dokundu artık kalem kağıda,
Ben yazayım, sen çiz,
Ama ne fayda...

Ve o iş de yaş artık,
En büyük aşk;
Sade bir cümleye bağlanmış olmalı,
Yamalı ve yırtık.

| 26 Temmuz 2012, Perşembe, 04:15 |