Kalleşlerin Türküsü

bir gün deniz kabuğu kesti ayağımı 

sonrasında tuzlu su dağladı
o zamanlar çocuktum aldırmazdım 

nasılsa annem vardı sarardı yaralarımı

zeytin mevsimiydi el bilmez acısını 

ben bilirim Kara'nın ve ayrılığın
dahası yanar döner bilyelere takılır kalırdı aklım 

ne giden umurumdaydı ne gelen

her bulduğum rüzgarda 

uzaklara serpiyordum  avuç avuç umutlarımı

sonraları gidenlere el sallamak huy oldu 

döner mi dönmez mi düşünmeden

artık uzak illerdeyiz deniz sen ve ben 

hayalin çok çok ötelerinde kaldık

on beş yıldır bana ulaşmayan sesine inat yazıyorum

artık ben daha bir babayım 

sen ise çocukluğumu öldürdüğünün 

farkında bile değilsin

şimdi kalleşlerin türküsünü dinliyorum

 ’ kara tren gecikir belki hiç gelmez’