Kalp Boğumu

sen!
koca şiiri katlettin vefasızlığınla
gözlerine söylenmiş sözcükleri
kalbine yapılan imgeleri
mahfettin yalanlarınla..

inci gibi dizmiştim boynuna aşkı
ellerin güneş ışığı,gülüşün gecenin aydınlığıydı
kusur bulamıyordum bedenine
ve her gece bana geldiğinde;
pembe hayallerim kızarıyordu
sana gül renginde hayat sundum
kendimi karanlıkların orta yerinde buldum..

yürüyüşünü düşünüyordum yanımda yokken
saçlarının rüzgarla savrulduğunu
ve kokun doğaya karışınca;
bütün çiçeklerin boyun büktüğünü
ciğerlerime seni dolduruyordum
aşkım boğuluyordu ama
ben hep susuyordum
içemiyordum aşkı kana kana
ve ayrılıkla başbaşa kaldım yana yana..

mavilikler peydah oluyordu duygularıma
gözlerinin renginden katıyordum çünkü hayatıma
her zerrede sen vardın
ama zerrelerini bile bırakmadın
koşarak kaçtın can evimden
canımı peşine taktın..

önce sana şiir yazdıran kabime küfrettim
sonra kağıda döken ellerime
okuduğum için gözlerime
ve bütün ruhuma küfrettim
senli bütün duyguları katlettim
ama küllerinden doğdun her sabah
yakamı bırakmadı hayalin
ellerini çekmedi hayatımdan gözlerin..

sen!
koca şehri katlettin vefasızlığınla
her sokak,her cadde sen kokuyor
keşke başka şehre gitseydin
kokunu aldıkça kalbim boğuluyor..