Kalp Sesimden Fısıltılar

ellerimi kaybetmeden kalemimi kaybettim
yazamamak ne demekmiş onu hissettim.

dile gelmez sözler,kağıda dökülmez içindekiler.

yalnızca demek istersin de diyemezsin.

lal değil,
taş değilsindir aslında
öyle gibi görünmek daha evla gelir sana.

sen görmeyince onlar da seni görmeyecekmiş gibi,
gözlerini kapayıp oyun oynarsın
bir kör ebe misali.

farkedilmemek istersin,
farklı görmediklerinin yanında.

bilinmek iç gıcıklayıcı gelir,
bilmek istemediklerinin nazarında.

sence böyledir hayat.

akıp gitmek,
iz bırakmak ama adı olmamak.

gurur yok kibir yok
asitsiz zeytinyağı gibi
hayatın dallarından süzülerek yaşamak.

sivrilmeden,
sesi çıkmadan,iyiye kötüye karışmadan.

sadeliğin zirvesinde,hiç makyaja bulaşmadan
olduğun gibi olmak istediğini seçene kadar.

su gibi
toprak gibi
sessizlik beden bulmuş gibi..

vur topuklarını yere şimdi,
kimse duymaz artık senin sesini.
yaşarken ölü,ölüyken de diri mi olacaksın sandın.

kapat gözlerini
uyu artık sessiz bebek
ağlayışı olmayan bir yassın sen.

uyu ve karış
alış karanlığına.

aradığın huzur aradığın kimsesizlik
yalansız yanlışsız bire bir hesaplar
hepsi burada.

günahlar çıplak
cezalar süslü mızrakların ucunda.

uyu ve kabus mu rüya mı sonun gör.

ettiğin dualar kabul mü
yoksa birer askıda kalmış umut mu gör.

gözkapaklarının altındaki pencerelerini kapat
kalp gözün açık kalsın yanızca.

görecek çok şey daha...