Kalp Ve Ruh Ve ışık Demetleri

ılık kadınlığının eksik melodileri
yorgun ve ağlamaklı
feri sönmüş bedenin ne işi var şarkılar şehrinde
arafta mırıldanan dalgın bir duadır şimdi

tetanos bulaştıran mor notacılar kıyameti çağırırken
iki rekat, üç mumla kandırılmış Tanrılar
bol virgüllü yerde,sessizliğin orda, muammanın ortasında
yitirilmiş şeyler göletinde, kanatsız yalnızlıkların kuşları su içer
bir bardak suskunun içinde bulutları yutmuş kadın
tek başına dinliyor iltihaplanmış konçertoları
varlığını bir nilüferin gülüşüne bırakmış
kırık bir aynadan duyuluyor yokluğunun iç çekişi
gözleri dünyayı elemiş
lehimlemiş bakışını
küçük yumruğuyla durdurmuş içindeki heyelanı

seviyorum dediği sesi, bir şelalenin altına atmış

yüzümü ısırıyor
içi ecel kadın




oturdum bir romanın ortasında, kımıldamadan
yarım kalan bir cümleyi bile tamamlamadan
sayfadan seyyar destancılar geçiyordu
efsunlu baharatçılar bir şey gibi kokutuyordu gökyüzünü
felek çiçeği, biraz mavi, biraz mazi dağıtıyordu
herkes yalınayaktı yaşlanmış çocuklar kasabasında
sonra ben
çok yürümüş bir ömüre, son bir yolu anlattım
çokça okşanmış saçlara sarı bir nehri doldurdum
fısıltılı konuştum karlı bir gırtlak sesiyle


hissediyor musun
kainatın genleşmesini
geçmişin ayinlerini yakıyor Tanrılar
duyuyor musun
benliğinin ateşle buluşması bu gürültü
gir karış
titre ve yan


sonra
bir dağdan bir tutam çığlık düştü
kadın sihirli bir sözcüğü öptü, iyileşti sesi
dudaklarıyla gülü çağırdı
seviyorum
dedi

hepsi buydu
hepsi bu...