Kan Bağı

gözlerim dingin değil, gözlerim ölgün.

beni burada unuttular bu kömür kokusunda
bu yağmur şırıltısında gök kıpırdaması
gün boyu yoruldum sıkılmaktan
dışarıda bi yerde bi kedi vardı
ayağına bir gül takıp bir kedi
geçti ve beni burada unuttular
burada bir mezar kalıntısı gibi
kaç gece kendimi soyutladım
kaç gece boyunca kaç kere ayıklandım
çimlere basmadım
izmaritleri avucumda saklayıp bir çöp aradım
ve deniz ölgün bir denizkızı gibi kıpırtısız seslendi
sonuçta hersey olduğu gibi
başkası mümkün değil bir dünyanın izleri
zerre zerre bir nakışla vücudumdan ziyade
ruhun her köşesinde işlendi

olacaklar içinde tek hüküm
kaderin kıskacında ihtimaller ordusu
gecenin sefelatinde şeytanın fısıltısı
ayakların yol almamaktan biriktirilmiş yorgunluğu
her şey kendisini yaşamaktan çalarken
düşlerini intihar korkusundan sıyıran bir cinnetim
akşam oldu eve girdim
duvara astım günümü can çekişme saati
çayımı yeniden demledim
çünkü ölmek bile anbean yenilendi

dirilişin vaktidir
kehanetler zilletler
sonsuz bir uyku dahi uyumadan mümkündür
gözlerimiz güzeldir diye açık kalır süslenir
türlü türlü zenginliği vardır katıksız bir rüyanın
ızdıraptan koparsakta böyledir
beni burada unuttular
bu uykusuzlukta
her seyi sereserpe görmekle lanetlendim
lanetlendim ve şimdi
cehennemin kızılında gözlerim

duaların yolunu kesen riyakarlık eşkıya
seherlere uzayan gözyaşınca pişmanlık
yaşamak yolunda unutuş mucizesi
belki bir an bile yakışmadım dünyaya
pozum negatif çıktı gözlerim her resimde kapalı
dedem öldüğünde yüzünde
anarşist bir gülüş vardı
selam sana azrail
varoluş sancısında özgürlük gardiyanı

beni unutsunlar
tükensin varoluşla aramızda kan bağı.