Kan Kokusu

Hiç alışamadım, 

buruk bir hüznün,

boğazda bıraktığı,

hastalık yumrusuna ve

hayal kırıklığının getirdiği,

burunda yanan o nefese. 

Burnuna yumruk yemiş birinin,

beynine sıçrayan, 

o kan kokusu gibi.

Yaşadığım hayal kırıklığının,

fizyolojik perdesidir bunlar.

Psikolojik olarak ise,

beynimin penceresi olan,

gözlerimin kapanışıdır.

Gözlerimi kapatarak,

siluetini çiziyorum yazılara.

Sözlük içerisindeki,

tüm kelimelerin altını kaldırınca,

siman beliriyor yapboz gibi.

Neden olur bilmem,

birine ait olan, birine,

sana aitmiş gibi,

kitap dolusu seslenmek.

Herkes duysa da,

sen duyma bu seslenişi.

Herkes bu sesler de,

hayatından kesikler bulur,

ama sen duyarsan,

ait olduğuna ihanet olur.

Sonra ihanetin, 

gönül kadrajımda, tamamlanır. 

Uyku ise, 

yarısı olarak kalır, 

ölümün.

Ben yarı ölürken,

sen yarı misafir,

yarı sahipsin bana hergün.

Uyku diyorum sana uyku, anlasana,

yarım ölüm.

Kokunun rüya olduğunu anlayınca,

tamamlandı ömrüm.