Kanat

korku pusu kuruyor hayal limanlarına
gemiler açıkta kalıyor
sen gelince aklıma
köze dönmüş ateş alev alıyor
dün yanıyor
bugün yanıyor
yarına simsiyah is kalıyor

sen gelince aklıma
pılımı pırtımı toplamak istiyorum
sesine bürünüp çağırıyor
kimseyi görmediğim
kimsenin görmeyeceği diyarlar
sur olmaktan
sır olmaktan geçiyor çıkmaz denilen sokaklar

koca bir dağın eteklerinden çiçek topluyor suçlu ellerim
şavkını kaybetmiş ay gibi sığınıyorum gölgene
oyuncağı kırılmış çocuk olup büzülüyor dudağım
sen gelince aklıma toprak yarılıyor
annem kaşlarını çatıyor

kasırgaların sesi kulaklarımı dövüyor
yağmurun nefesi nefesimi kesiyor
cengaver oluyorum rüzgarın atına binen
bir serkeş
bir berduş giyiyor urbamı
cesareti şüpheyle silen

sen gelince aklıma
dünya gidiyor
ukba gidiyor

ey benim
gönlümden taşıp gözlerime birikenim
bırak kalsın her şey yersiz yerinde

iki kırık kanatla uçulmaz bu göklerde