Kanat Sesleri

-ayrılıktan sökülen sözler
örtmüyor yalnızlığın üstünü-


vakitsiz bir çığlık böldü geceyi
seğirdi dilimde sözcükler
içsesimi dinleyerek erteledim zamansız ihtilali


yıktım şiirden kaleleri
düşünmeden k ı r d ı m nadim kalemi
son pişmanlık fayda etmedi
bağışlamak tanrıya özgüydü!


hevesi kursağında kalan serçe sürdü acıların izini
ömrüne mühürlenen hüzünlere
yabancı bir yüze bakar gibi bakakaldı öylece


zaman incelirken
kısıldı sevincin sesi
tesellisiz saatler kuruldu geceye
ezberlendi hüzün alfabesi


ne kadar asi
ne kadar serseriydi saatler
renkli notalar dökülürken ellerinden
kolajlıydı çılgınlık içimizde
delişmen düşler sıçrardı can evimize
hayallerimiz dere tepe düz giderken


şimdi
her gün ayak sesini dinlerken sulu sepkenlerin
derbeder halimle doğmamış çocuğa don biçerim
yitirilmiş suretin koordinatlarını çizerken
kirlenir ellerim
alışırım karanlığına lal gecelerin
o yüzden
hangi cepheden bakarsan bak
esmerdir yalnızlığın profili


-yağmurun camlardan titreyerek süzülmesi
zamansız vedanın nişanesidir-


ıssız bir tepeden gelen mermer sesi ne hazin
ürpertir ruhunu servi iniltisi
uzaklaşan bir meleğin kanat sesi kaybolurken
ayrılıktan sökülen sözleri
yalnızlığın üstüne örtersin!