Kanatlarım Kırık

bana dokunma ne olur dokunma
bu sabahın ilk ışıklarına demir attım sonsuz kıyılarıma
duygularıma verdiğim bu sayılı mücedele
dinmedi hiç dinmeyecek
artık bir bulut gibidir benim yağan yüreğim
kalbimde ki bu aşka
dudaklarımdaki gülüşe akanda benim gözyaşlarım artık...


aklımdan çıkmayanım
niye böyleyim ki ?
ben niye bu kadar çaresizim sen yokken
avuç içindeki aynada izliyorum gözlerini şimdi
sonra gülüşünün sıcaklığı yayılır yüzümün kıvrımlarına
başka sevip başka sarıyorum hayalini


ki yalnızlık gibiydi bugünkü bakışlarım
bütün dünya işsiz
kaybolmuş herkes
her yanım karanlık
yağmursuzum ve mevsimsizim...


ve sana bunları yazarken
kelimeleri dağıtmaktayım şu garip kağıda
deli değilim
yokluğunda pas tutan zamanın
mürekebbi sızlar tam ciğerlerimin içine
an sonra dilimin ucunda yitik bir yüz
kayıp bir ifade sardı gecenin ayazına


Ah sevgili gönül gözüm
imkansızım
kalbimde yeri yurdu olmayan can gibisin
ve yine dökülüyorsun beyazların üstüne
ve yine sayfaların yapraklarına bırakıyorum seni...


aşk"i arama ne olur...


Bak
Bir çocuk doğdu şiirimin yüreğinde
Hayatınımın zamana bıraktığı iz
Kalbimin kanayan yaralarının
Kabukları Gibi !


Kanatlarım Kırık...
Hazan yılmaz