Kanayan Ellerimde Çocukların Sesleri

Çocukluğum acıklı bir film gibi annelerin gözünde

Kahverengi çizmelerim su dolardı

Üşürdüm

Kırmızı kurdele alınca sevdiğim kız

Kadife yamalı pantolonlu çocuklar gibi ben

Seni güldürebilmenin çabası

Ne zor şey güller büyütmek

Ellerimde sunta vidaları

Mıhlar

Her kış kızak yapan bir çocuktum ben.

Bir elimde domates ve ekmek

Akşam olunca giderdik evlerimize

Şimdi dünya

Çetin ve kötü

Çocuklar gülünce biraz güzel 

Fermuarı bozuk olan montum şiirime girer birden.

Soğuk anne

Akşam olunca eve dönerken kırılan bir cam bardak gibi ben.

Kanayan ellerimde çocukların sesleri

Sırtıma giren ağrı rahat vermez

Her şeye rağmen idare eder belki gülüşlerim.

Fazlaca biraz bence dünya için

Oturduğum koltukta endişeli bekleyişim 

Oğul olamadım belki anne

Ama insan olmak nedir unutmadım.

Büyüdüm

Dizlerim kanamıyor artık

Yüreğim kanıyor ama alışık

Korkmuyorum artık

Ölürsem bir gün

Ancak ablamın gözyaşları değerse yüzüme üzülürüm.

Ömer Altıntaş