Kandırılmanın Vazgeçilmez Güzelliği

Gerçekleri yazmanın zor olduğunu görünce şair oldum,
çünkü kandırılan bir daha kandırılmak istiyordu.

Kalbini kırmış atmış bir insana akıl vermek anlamsızdır,
balonunu elinden kaçıran bir çocuğa benzer yası,
göklerin sonsuzluğunu izah edemezsiniz.
Siz ona yeni bir balon alın.

Aşka küsenlere daha şahane bir aşk sözü verin,
mutlu olacaktır.

Yarınlar güzel olacak diyorum önüme gelene,
bir bilsem yarın ne olacak.
Yaşadıkların boşuna değil, bak hayat seni olgunlaştırmış.
Ne kadar güzel bir yalan,
hayatını boşa geçirmiş bir insanı başka ne teselli edebilir?
Şiir işte bu, kandırılmanın vazgeçilmez güzelliği.

Seni ölümüne seviyorum diyecek kadar yaşam dolu.
Güpegündüz ayaklarına yıldızları dökecek kadar doğaya aykırı.
Tabiatı sana köle edecek kadar romantik.
Şiir işte bu, böyle olmasa can mı dayanır karanlığa.

Gün gelecek senin değerini anlayacak.
Kim olduğunu bilmiyor diyemezsin, diyemezsin.
Kalbindeki boşluğun doldurulamayacağını söyleyemezsin.
Sensiz mutlu olamaz o diyorum terkedilenlere,
onun yokluğunu izah edemem, edemem.
Sev seni seveni diyorum.

Yalnızlığımızı kutsuyoruz çaresizliğimizden.
Ellerim böyle boş kalsın ebediyyen.
Birileri beni sevene kadar şair kalacağım,
şiirsiz çekilmez bu tek başınalık.

Bir kadın ben babasız yaşayamam derse ayıplanır,
şiir yazar babasına alkışlanır.
Adamlar şiirde çocuktur.
Seviyorum bu yalancılığımızı.
Şiir işte bu, kandırılmanın vazgeçilmez güzelliği.

Şiir yazdım kandırmak için kanmadınız,
kendimi kandırdım dedim ona da inanmadınız.
O zaman lütfen kalbimdeki boşluğu doldurun.
Böyle yalan şeyler yazmayacağıma söz veriyorum.