Kanka

Bu şehir beni boğuyor...
Gün be gün katilim oluyor
Hayallerimin katili bu şehir
Gençliğimin katili bu şehir

Boş ver diyorsun...
Takma kafana
Boş ver demekle olmuyor kanka
Bu sokaklar, kaldırımlar...
Hala hayallerimin ayak izi var.
Sen bilmiyorsun kanka...
Ben her gün o sokaklardan geçiyorum
Gözlerimde yaş...
Dilimde Fatiha...
Orada gömülü hayallerimin ruhuna dualar okuyorum.
İçerim yanıyor kanka

Susuyorum...
Yutkunuyorum acıları
Hep içime akıtıyorum
Konuşmuyorum...
Kimseye anlatamıyorum
Hüznümü kimselere paylaşmıyorum

Susmak...
Konuşamamak...
Dili lal olmuşcasına acıyı , hüznü kendi içine akıtıp...
Bile bile kendini zehirlemek ne demek...
Bilirmisin kanka ?

Sen gittin...
Şimdi ne başımı yaslayacağım bir omuz
Nede beni ayakta tutabilen cümleler kurup...
Bana güç , kuvvet verecekbir dost kalmadı be kanka

Sen gittin...
Tek dostum kalemim...
Birde kirlenmemiş sayfalar.
Yüzlerce şiir yazdım kimselere okutmadığım
Bazen şöminenin karşısında oturup , kızgın ve kırgın bir anımda hepsini yakasım geldi.
Sonra dedim insan tek dostuna bunu yaparmı ?
Kalemin yazdığını yakarmı ?
Yakmadım kanka , yakamadım
Ben herkez gibi olamadım...
Geçmişimi bir çırpıda yakamadım.
Olsun be kanka...
Zaten acılarada alıştım

Soğuk bu şehir kanka...
Isıtmıyor beni
Diğer aşıklar gibi sarmıyor beni
Sende yoksun ya kanka..
Bu şehir boğuyor beni