Kaos Ve Kabus

unutmak;
hatırlamanın en kestirme yoludur.

hatırlamak;
henüz madde olduğu kanıtlanmamış, bağımlılık yaratan ağrı vericilerdir.

biz;
sadece bir var'sayımız. yok sayamadığımız.

şiir;
mümkün olmayanı mümkünmüş gibi gösterme sanatının mümkün oldukça mümkün olmayanın
hatırasını ölümsüzleştirme çabasından peydahlanmış öksüz çocuklar.

aşk;
iki kişiye sığmayan, bir kişide taşıp duran, ortası olmayan, yarım yamalak, böylece kendini eksikleriyle tamamlayan, aslında hiçbir zaman tam olmayan, eksik kalan bir şey.

şey;
bildiğim en anlamsız sözcük.

dünya;
hayalleri yıkılan bir insan için, dünya başlı başına bir göcük.

ve bizi leylekler getirdiyse, peki onları kim getirdi?
maymunlar evrime inanmayan modern hayvanlardır,
bir salyangozdaki mütevaziliğe ihtiyacımız var kanımca,
biz insanlar söz konusu olunca diğer bütün şeyler zararsız,
tanrı depremleri,
annelerinin onları uyutmak için beşikte sallarken
uykusuz kaldığı geceleri inkar edenler için yapmış. olamaz mı?
kendimi mutsuz etmek konusunda çok kapitalistim,
öyle çok özledim ki çocukluğumu,
mümkünatı olsa genlerimle oynarım.
biri tarihçilere ruhumun tahrip edilmiş coğrafyasını tarif etmeli,
savaşlar hiç olmadı, insanlar ölmeye meyillidir.
suçlu zaman, akıp gidiyor, bir çok şeyi ardında bırakarak.
hala devam ediyor içimde bir yerlerde kavimler göçü, tuhaf.
bu gidişle, ayalarıma ilk ayak basan bir insan olmayacak
yani diyorum, anne ve baba olmak
doğurtmak, doğrulmak
kendini nuhlaştırmak...
shakespeare inat, olmak gibi davranıp aslında hiç olamamak
mak
mak
mak, olmamak!
varken
birden hiç olmamak... böyledir hayat,
her şeyden biraz yorulmak...

doğrusu
eksiltiyor insanı,
bazı şeyleri anlamak.

neyse
ne diyordu ayet;
"Allah de, ötesini bırak"...

bırak!