Kaos/Bunalım

l
‘’ben / balkonda rakı / yarım ay.
iki kişilik kalabalık etmiyor..’’
II
Sen beni alıp
Çocuk parklarına götürmelisin
- sevecen bir baba gibi, özlediğin -.
Bana bir kadeh rakı verip,
salıncaklara bindirmelisin.
Belki de yüzümde okuyup bu mutluluğu,
bir daha bulamaz nasıl olsa deyip,
beni o çocuk parkında bırakıp gitmelisin..
III
Anlarsınız birazdan, sarhoşum bu akşam.
- biraz Nazım okudum, ondan -
biraz da bir şeyler kaldığından,
muhabbet - i sevdadan..
IV
Zor durumdayım,
kendime bir mezar kazmak durumundayım.
(denizleri, Küçük İskender gibi;
‘’gel pisi, pisi ‘’ diye çağırmaktansa..) .
Ya da, iç kanamalarıma
dostlar basmak zorundayım..
V
Ben kirli çarşaflarda öldürülen
şekillenmemiş bir sperma değilim,
iğfalden doğma,
orospu artığı gece..
Direnmesini bilirim..
VI
Ben manyağım.
Ben deliyim.
Tüm sıkıntılara bir iskele,
ve yüzünde denizler taşıyan biriyim.
VII
Ayrı balkonlarda içilen rakılar, eğer:
Rayından çıkan
ve bir midye tarlasına gömülen tren,
zıpkını yemiş bir balığın bunalımına
- ucuz turlarla -
yeni konuklar götüren
ve şiirlerime
tarifesiz bir vapur gibi giren..
Saçmalıklarsa,
Artık yeter demeliyiz
ve bir daha içmemeliyiz...

VIII
Resmini çekiyorum gecenin,
flaş patlamıyor.
Şans işte..
Bu benim hayatım ve korkusu,
korkular ki dinmez,
hayat ki içinde bir tek
kibrit olan, bir kibrit kutusu;
o da yanar mı, yanmaz mı?
Bilinmez..
IX
Ben, yazmaya yeminliyim, çocuk..
Üstüme gelme.
Bunları şiir zannedip de
sevinme..
X
(mutfakta bulaşık yıkıyor, karım.
senin ancak bulaşık yıkarken huzur bulan,
ve şiir yazmayı hayalcilik olarak yorumlayan
ruhunu kutsarım..)
XI
Bitti bulaşık,
söndü mutfakta ışık,
ve balkonda yazılan şiir..
Şiirler ki
zehirlerin en ürktüğü şeylerdir..

XII (bir başka ışıkta devam)
Ve bundan sonraki şiirler
ve bundan sonraki geceler
ve ne varsa yaşamak adına
ve - özellikle - benim adıma
yaşanmamışların tadına bir çağrı
ve mermi uçlarındaki ölümlerin habercisi..
Ölümden öte şiirler var mı?
Sevgi - anasız babasız bir yetimse -
yeni sevgiler doğar mı?
XIII
Şimdi intihar,
- ve tüm sevgilere noterden vekalet,
ya da dostlara ihanet - zamanıdır.
Ki yeniden doğuşları andırır.
(Perde iner,
ışıklar, bu kez, benim tarafımdan kapatılır.)
XIV (Özet)
Zokayı midesine kadar yutmuş
yarım bir izmarit,
kendisini ikiye bölen lüfere;
hayatın tadını anlatmaktadır..