Kaotik Ölü Düşleri

bir damla serçe sesinin gölgesinde...
öpüşerek pembeye boyadı hayatı...tunçtan demirden sevgililer
ve
sevdikçe...budandı dalları ahşap insanların...uçtukça hafiflediler
.
bense bir meczubun bedeninde ruh,
yüreğinde umut, gözlerinde buluttum
göstermedi güneşi zebaniler beyza gecelerde
ve yağmur olup yağdıkça...
kaç martı boğuldu hıçkırıklarımda...unuttum...!

içimdeki ucsuz bucaksız boşlukta...ipek gırlangıçlar uçuyordu
hüzünlü şarkılar çalıyor çengiler
ve çaldıkça...bir kadın silüeti semazen gibi dönüyordu
gezinmekten yorulan bulut...
bir yıldızın kuyruğuna tutunmuş...güneşin terini siliyordu
ve çekilmişti insanlığın sifonu...
çektikçe...camdan ömürler tuz buz olup ölüyordu
.
bir ara...
yırtık bir kefene sarılı... dizleri parçalanmış...
ölü bir bebeği öptüm ayak parmaklarından...soğukmuş
anladım ki...
taşlar da üşürmüş bu üryan şehrin mezarlıklarında
ve zulmün dili bir yılanı sokmuş
soktukça sanki ceset tarlası
ölümün türkçesi, ingilizcesi, arapcası, çincesi yokmuş
.
körmüş karanlığın gözleri
ve denizde sanırmış kendini hep...akvaryum balıkları
her doğumunda kızıl gonca sunan yanardağ gibi
deniz ceset kustukça...
köprüde sıra bekleşen intiharlara tabut olacağız diye...
suda oynaşırmış midye kabukları
.
/...oysa;
berzahdaki tüm ölüler...bir hayat dahi etmezmiş
çünkü bedenlerdeki ruhlar ve gözlerdeki ışık yetmezmiş.../
.
yüzü kayıp gölgeler...
tırnak aralarında biriktirdiği günahları karşılığında
masal gibi sımsıcak gözbebeklerini...
gül yapraklarına sarıp Hüdaya sunmuş
avare bir kadavra...
kanserli rüzgarını soyunmak için...
hüzünbaz bir mavide yundukça yunmuş
el sallıyordu iki ceset
meğer düş kurduğum şehir...
kendi sokağında...tam onikiden vurulmuş
.
//...ne gelir elden...!
ben sustukça yüreğim konuşsun
artık bahçem demden...gözler nurdan yoksun
'Hamdolsun ki öldüm'...yalan dünyadaki yaralar neylesin efsun...//

2006
*bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay,ank,2006