Kapılar

Önce hastane kapılarından girdiğinde görüyorsun

sonsuzluğun imkansızlığını

o koku o ağır yalnızlık hissiyle dolu gecelerde

boş bir koridorda yankılanan sesin

sedyede tok ve beyaz bir ayrılık sadece

ne kadar ölümsüz varsa o gece

öldüğünü anlıyorsun

şehirlerin kalabalığına aldanmamak lazım

asıl güruh yerin altında şimdi

sussanız duyuvereceğiniz bir sesle

gelip geçenlere sesleniyorlar

o karınca bu mermer şu saksağan

serviler hele hele kuru kemiklerin hali

şadırvanlarda su gözü açık bir uyku

yaşamak ne patavatsız bir inat yahu

ölüm şehremininden habersiz sayfiyelerde gezmek gibi

lila akşam üstlerinde gülen yüzlere bak

Tanrısı olmayanın hali ne acı

olanın olmayandan farkı devede kulak

nasıl bir inat hazırlar cehennemi

bu kalpteki nasıl bir günah

bunca merhamet sonrası nasıl yıkar ortalığı

kapıları kendi yüzüne kapatan insanlar

her çağda bir öncekinin yangınını başlatır

bir sonrakinin muhteşem delisi

gelen giden görünür görünmez tüm haşmetiyle

yaşadık diye övünüp duruyorlar

oysa yalnızca esatirül evvelindir yaşamak