Kar Kristali

Gün yüzüne çıkan yüreğim
Yazıp bozup da silemediğim
Yaşamın tüm öğrettikleri
Bir memenin acımsı sütünü mü emer?

Kızıl bir melek
Sermiş bir döşek güneşten
Öyle coşkulu ki gözlerime
Kara kalemle işlenirken ayın yarısı
Nefesime hayatı bahşeder!

Sanki tabiatın tüm yarattıkları
Ruhuma ezgiler mi bıraktı?

Parmak uçlarım ihtiraslı
İlk kez değil ki benden alması
Bildiğim ters köşe bir gezegen
Fazlasıyla beyaz tenimden

Çocukluğumun kar kristali
Biliyorum yanımdasın!

Bu narkozun tatlı öpücüğüdür
Geceyi böl ruhuma rüzgardan
Benliğim uyandı
Düş yorgunu hülyamdan

Var düşün düştüğüm hali
Kocaman gri kanatlar çizemesemde
Ay sallan gökten
İki hayal var bulanık
Nasıl yaparım deme
Kızıl bukleler kirpiklerimi titretti!

Mösyö söyler misiniz;
Şeytan günah tohumlarını yer yüzüne mi saçtı?..
Emiyor leyl karası saçlarımı!

Başıma yorganı çekip uyumaya çalışsam;
Kömürcük kemiğindeki yıldız takımı gibi
Kızıl çilleri dokunur gözlerime
Al işte tek mum kadar zayıfım

Öyle bir evrenin içinde
Kurban mıyım tanrım
Yanmış küller üstüne
Tenimde iğneler
Koşuşturur küçük böcekler

Ah! Ah dedi içimden kopan bir ses..

Gözlerim uzaklardan
Gökyüzün geçmişinden döküldü
Feri sönmüş iki çukur gibi
Güneş sıyıracak karanlığı birazdan

Ne olur...Ne olur ciğerlerime derin bir nefes doldur!