Kar Ve Sen

Şimdi pencere önünde
Kar tanelerini seyre dalmışken
İçim geçmiş birden
Bir tatlı hayale kapılmışım...

Şöyle uzunca bir patika yol
Etraf kar altında her yer taze beyaz
Karşı bayırda terkedilmiş ahşap ev
Yamacında dimdik çam ağacı
Kara inat nöbet bekliyor
Dallarıyla gelini andırıyor

Ve sen, hangi hitabı layık görsem
Kusurlu kalacağından endişe duyduğum
Canım, sen...
O kar yolunda
Bastığın yerleri incitmekten ürken adımlarınla
Yaklaşıyorsun...
Ardında bıraktığın beyaz lekeler
An be an kayboluyor
Uzansan ellerime dokunabileceğin
Bir noktada duruyorsun...
Yüzünde şımarmaya meyilli
Bebeksi bir hal seziliyor...
Gözlerindeki ışıltılar
Sanki semah ediyor gözbebeklerinde
Kirpiklerine kar taneleri değiyor arada
Gülümsüyorsun...

Bütün kokuların kar altında kaldığı belli
Ama senden gelen sarhoş edici
Ve kendine davet eden iksir kokunla
Karşımdasın...
Başında tüllü telli şapkan
Atkınla uyum içinde
Yüzünü ortaya çıkarmış
Bütün bütün sarmış seni kıyafetler
Kazak, palto, eldiven...
Görünen bir tek yüzündür
Ama her şeye anlam katıyor...

Nefesin dumanlanıyor
Bir sıcaklık estiriyor
İçim ısınıyor...
Her yer bembeyaz
Duruyoruz ama usul usul
Soğuk vuruyor tenimize
Ellerimi uzatmışım sana
Aslında bu ilk
Ama hesapsız bir iş
Sol kolun sırtımdan belime kayıyor
Sanki limana sığınmış gibi
Başın sineme ilişiyor
Ses yok, yürek gümbür gümbür
Yürüyoruz...

İşte bu içmeden sarhoşluk
Vakitsin zamanın cennet tadı
Aşk denen lezzetin adı...
Yürüyoruz, ses yok...
Bir kar tanesi berraklığında seviyorum ya seni
Ses yok... Yürek gümbür gümbür...