Kar Yağıyor Ta Van'da

Kar yağıyor
Ta' Van'da
Gök beyaz pamuklarını atıyor.
Ordugahını kurmuş şehir
Kar beyaz
Çadırlarda soğuk ve ayaz.

Daha dün diyorum anneme
Üç oda dört duvar
Kutu gibi evimiz vardı.
Alt üst dolu
Şaziye teyze
Remzi dayı
Hepsi bir arada bir yerde
Aşağı insem diyordum
Bazen yukarı
Anladım anne
Şimdi yer dümdüz
Ne aşağı ne yukarı
Herkes bir şimdi:
Beyaz bir çatır, beyaz kar
Üşüyoruz anne üşüyoruz hepimiz.

Kar
Yağ üstümüze
Temiz bir sayfa olur mu dersin
Yağan kar siler mi yoksulluğumuzu.
Diyorum ki anne neden yoksul olalım
Onca kardeşim
Dayım, teyzem bütün konu komşu
Aynı kazan, aynı tencerede
Aynı dertlerle pişiyor şimdi.

Anne bilmezdim Ayşe ablanın kızını
Daha küçük küçük ellerini
Arabamızın camından gördüğüm
Çöpleri karıştıran çocuğu.
Anne ne kadar benziyormuş elleri yüzü
Tıpkı ben gönlü
Bak kartopu oynuyoruz
Canımı yakmıyor kar topu
Geçmişte görmediğim insanlar kadar şimdi.

Meğer ne kadar azmış
Ne kadar az şeyle yaşarmış insan
Tek derdim soğuk
Onuda az ısınsam düşünmüyorum
Bak kar yağıyor
Yüreğimdeki ağırlıklar kar gibi
Eriyip gidiyor.

Babam gelmiş
Ellerinde dolu dolu
Bir koli değil anne,
Bak içinde ilgi
İçinde biz siziz
Siz biz diyen
Bir sevgi göndermişler anne
Sımsıcak saran.
Hatıra olsun diye sakladım bir parçasını
Yastığım altında.
Rüyalarımda geziyorum tüm Türkiye'yi
Dünyayı anne
Ne kadar çokmuş sevenim.
İnsanları seviyorum
Çünkü ben her kar yağdığında
Onların ağladığını biliyorum.

(Aralık 2011 İstanbul)