Kara Gece

Kara gece örtmüş yine perdelerini,
Silmiş darmadağın güneş izlerini,
Korkmuş görmekten loş yüzlerini
Kara gece kapatmış tüm pencerelerini.

Fırsat vermemiş bir tek gün kara gece,
İçine bir damla ışık girmesine,
Ürkek, yorgun, alıngan kederine,
Ortak aramamış yaman çelişkilerine.

Ağlıyor kara gece ışığa susamış,
Ama yapamaz konuşamazmış
Dönmüş kendine, daha da kararmış
Düşünmüş, sanki koca bir yalanmış.

Bir gümbürtü, patırtı ne bu,
Kara gecenin kaçmış derin uykusu
Gürültü içinde sessizliğin korkusu
Gecenin sonunda bir ölümün kurgusu

Eyvah pılını pırtısını topladı işte,
Gidiyor takmış örtülerini peşine,
Belki rastlanmaz bir eşine,
Gitme nereye böyle kara gece.

Gecenin yerini gün aldı
Gün canlı, gece karamsardı,
Lakin kara gece iyi yol arkadaşıydı
Suçu neydi ki, ne yaptı.

Sızlayan yaralarım, acılarımın ortağı,
Yaklaşamadım sana kilitliydi kapın
Fakat benim için sendin can yoldaşı,
Senin de ben gibi dumanlıydı başın.

Gelmezsin bilirim ey kara gecem,
Dilimdeki tek vefalı hecem
Seni tüm gölgelerinle seviyorum desem
Gelsen de alnından bir öpsem.

Saat beş buçuk olmuş,
O ki çoktan yola koyulmuş,
Rengi atmış, benzi solmuş
İçi hüsranla dolmuş dolmuş.

Kara gece bıraktın ellerimi,
Ne bir hoşçakal, ne bir üzme kendini,
Bu güneş yakıyor bedenimi
Gel sen yine soğut yüreğimi.