Kara Kış

acılar sende kalsın şiirler bende
işte gidiyorum,
uçurumlar kıyısından
ilk başladığım yere,
belki bulursun beni birgün bir yerde,
hadi çık gel ardımdan gücün yeterse,
gücün yeterse al beni
kara kış.

yangınlar ortasındayım,
belasındayım bir sevdanın,
her yanım kan kırmızı
gözlerim tükeniyor yağmaktan,
kızıl-serin akşamlarını yaşarken baharın,
birden alıp götürüyor rüyalarımı,
kara kış.

işte son sözüm bu
tükenen mevsimler gibi
artık benim de kırıldı yağmurlarım,
kaldım ortasında aç yırtıcıların,
gel desen uzanmaz ellerim sana,
gel desem sesimi duyamazsın,
bahar bitti artık yaz bitti,
o yaşanan en son bahar döktü yapraklarımızı
geldi ansızın,
kara kış.

yakıyorum bir bir yazdığım bütün şiirleri
okuduğum bütün romanları unuttum artık,
düğümleniyor bütün sözcükler boğazımda,
ellerimden ellerinin kokusu gidiyor,
geriye korkusu kalıyor bütün gitmelerin.

meyve vermiyor artık ağaçlar,
son sözü söylüyorum
boğazımda bir harf büyüyor,
sonra yanıyor bütün hatıralar
ben dayanıyorum ey isyan
sana ne oluyor,
kar yağıyor bir yandan simsiyah,
ağlıyor bütün çocuklar,
ben dayanıyorm, yine de yanıyorum
kara kış!....