Kara Kış

Kara kış mevsimler arasında çetin bir aza,
İsmiyle tezat vaziyeti, bürüdü yeri göğü beyaza,
Olmuştu artık her şey gözümde tek bir renk,
Ancak hayallerimde mümkündü böylesi bir ahenk,
Kar taneleri ardı sıra sokağıma düştü,
Düştükçe ıssız asfaltının kapandı üstü,
Görmemiştim buraları böylesine şık,
Görünce semayı ve sezince ışık.

Buz tuttu zihnimi yeniden; bu mevsim,
Yürürken sokağımda bir iz arardım bir resim,
Pusulam her daim güneşi gösterirdi,
Güneş her seferinde: '' zamanı var'' derdi.
Kar taneleri artık çoktan saçıma düştü,
Düştükçe ruhum daraldı, hayata küstü,
Artık değildim kendimle pek barışık,
Yıllar geçmişti ömrümden, ardışık.