Kara Yalnızlık

hançer gibi battımı kalbine
karanlığın içinde otururken yalnızlık
içinden koptumu fırtınalar ve çığlıkların
duyan oldumu feryadını

ay ışığı altında mı düşündün acılarını
ona bakıp hayat diye mırıldanarak...
hayat kanattımı kapanmış yaranı
ruhunu yerden yere vurarak

dışa vurmak istedin mi hiç karanlığını
şiirlerinle resimlerinle yada yazılarınla
anlayan oldumu bütün bu yaptıklarını
paylaşmak istediler mi yalnızlığını

duydun mu derinden bir ses
ölüm diye fısıldıyor kulağına
dedin mi ölümde ne demek
mutlu olacakmıyım ona ulaştığımda

ölüm ve hayat çizgisi arasında
kaldın mı hiç duraklayıp
uyurken gördüğün kabuslarından bıkıp
sabahladınmı uyanık yatıp

hayat bu kadar kötü olmamalı
ama kötü işte bende onun eseriyim
onun eserleri ise ne yapmalı
dışa mı vurmalı karanlığını...

yada sessizce sakince
yaşamalımı derdini
yada diğer insanların
anlamasını mı beklemeli
içindeki korkunç yalnızlığı...