Karabasan

Bak görüyormusun;
Birer birer yıkılıyor,
Umudumun Kaleleri.

Sanki yerden bir güç,
Sarsıyor inadına.
Sanki Kumdan yapılmış Kale
Sallandıkça,toz duman etraf.
Birer birer yıkılıyor
Umudumun Kaleleri.

Açılan Kapılar açılmamasına,
Kapanıyor!
Sert Rüzgarlar yıkıyor,
Penceremin pervazlarını.
Daha yeşermeden sararmış otlar,
Kış ortasında!

Ayaz vurmuş,Dolu dökmüş
Ağaçlarımın meyvelerini!
Bu ömür, benim ömrüm mü?
Yarabbi!
Bu Kaleler,
Benim Kalelerim mi?

Yıkılan Umutlar!
Yok!
Yok!
Bu rüya!
Korkulu rüya!

Karabasan!

Böyle mevsimler olmaz
Hiç bir zaman!

Sabır!
Sabır!
Daha uykunun başındayım.
Uyansam!
Uyansam!
Hemen uyansam!

Gerçek olmadan!


Mart 2000