Karalama 6

bu sular hep yeşildir
gökyüzü sırtını döner
ağaçlar gülümser

ilk sokakta iğde kokusu
sonra ceviz yaprakları yollarda
arsız taşların çatlaklığında
çocukluğun sesi bu sular
kara dut lekesi dudaklarında

sen bu yazgıyı alnıma mı yazdın sanıyorsun
dün kara lastik ayağımda,yırtık çorap bacağımda
annemden kalma yün kazak sırtımda
yürüdüğüm yollara sor beni
çatlakları anlatır kimsenin okuyamadığı o alfabeyi

bu ömür hep törpülenir
toprak tırnaklarını çıkarır
çakıl taşları dizilir

ne bu duvarlar,ne cam ne çerçeve
dökmez derdini gelene gidene
gelen de hep gider
içi nemlenmiş bir evden geriye
geriye gözlerinde nem kalır

sen bu yazgıyı alnıma mı yazdın sanıyorsun
bugün kara bulut başımda,sökük minder yamacımda
babamdan kalma kırgın gülüş yanağımda
koştuğum ovalara sor beni
çiçekleri anlatır kimsenin göremediği o sökülmeyi

bu yazgı hep eksiktir
kalemin ucu kırılır
yürekler doğuştan çiziktir