Karalar B/ağlar Beyazın Üstünde

her şiir yazıldığı kağıdın ortasından
dağılmaya başlar

sinsice düşen her bir parçadan geriye
sadece
heceler kalır
serbest olsun, ölçülü olsun
hiç düşünülmeden yazılmış, çizilmiş
köprülerinden
yalnızca atlayanlar yer alır bu öyküde

bilmez ki hiç kimse
çözülür mü
çözülmez mi bu bilmece!

ki caddelerinde sevda kabuğu birikmiş kaldırımlarında
sert bir tan vakti gelir avaze boşluklarına

tereddüt etmeden
bir harf diğer harfin yanına giderek
o çocuğun gözyaşlarının söylediği ifadelerinin ebedi çıkmazlarında
susan üç tümceyi
caiz olmayan kitabın satır aralarına
pervasızca bırakıverirler

ve zulasına hasret bulayan bir mevsim
pas tutmuş bakır kasesini sakladığı heybesine doldurduğu sessizlikleri
eflatun rengine boyayarak
mosmor olmuş ellerini, güneşin şefkatinde ısıtarak
sabra itaat ederken
leylak kokulu şair avuçlarına onları bırakıp
gider bugün başka diyarlara

kesik kesik
çizik çizik
çıkışları yoksun bir kalabalığın geçmiş zaman eklerinde
manaları olmayan tunç renkli kitapçının raflarında dururken
zaiyat dolu afra tafralar
şirret yüklü uslarında
inat eden uçurum kadar
içlerine çekerler
hasret kaldıkları aşklarını

yolak köyün avlularında
kıyısından
köşesinden, yarım asırlık bir macera gibi
geniş anlarıyla
sığ bir toplum akıbetini bekler

kara çukurlar
yazılmaz meraklı gözlerin bakışlarına
beyaz düşmez bu yaz kostümlü yerlerin yollarına

ve uzaktan
bir çoban, çok acıklı bir şiir yazmaya başlar
yazıldıkça ve yazdıkça
başka duygularsa yaprağı yırtmaya başlar

dinle(n)mez hisler çaresizlikle

sonra sessizce
karalar b/ağlar beyazın üstünde...

24.03.12