Karamsar

Gülerdi yüzü,asık olmazdı hiç suratı
Ama içinde ağlayan biri vardı daima.
Duyamazdım sesini haykırırdım sokaklara,
Seni aradı ellerim ama gelmedin yine gelmedin.

İlk değildi bu yalnızlık,
İsmi değildi aslında kendisiydi karamsarlık.
Görseydim bir kere daha gözlerini,
Beni hapsettiğin gecelerime yeniden gelirdi aydınlık..