Karamsar Dünlerimden Bir Kırıntı Hikayesi

senin başlangıcınla ,
son buldu bütün sevgilerim.

önceleri deli dolu
masum bir sevgi oldu.

sonraları gözü kara,
sandım ki; aşık oldu.

ilerleyen zaman gerçeğe tercüman oldu.

yıkılan ümitlerimle beraber
sonu gelen şey hayallerim oldu.

ben mi çekiyorum bu aksi şeytani işleri.

bir eli kan,bir eli katran bu zebanileri!

ey kitab-ı mukaddes senin hatırın için ki,
ben tutuyorum şu dilimi

sorun sen misin senin etrafındakiler mi.

şimdi burada yapılması gereken,
seninle olmak için ,ıssız bir adaya düşmek mi?

yoksa senin yetersizliğini yüzüne tokat gibi çarpıp,
arkamı dönüp çekip gitmek mi?

ah öyle bir gururum kaşınıyor ki okşa diye beni,
ben onu neyin uğruna mahrum ediyorum bilemedim ki!

tatmin olsun egom,bir de ben buyum diye çekivereyim ipini,
inan hiç pişmanlık hissetmez ruhum,görsem cansız bedenini.

elinden gelen her şeyi yapan ben olduğum için,
elinden geleni esirgeyen sana artık içimde ne kaldı ki.

yazmadım yıllardır yazamadım hakkıyla hissettiklerimi,
artık ruhumu bunalıma alıştırdı.,değişmeyen senin değişmeyen halleri.

bir gün çok yakın olması dileğiyle,ancak umut yok içimde;
sana veda ederken canını yakmak arzusu ile terk eyleme sevdasındayım.

sahip çıkmak yerine çayıra salıp mevla kayıra diye bekleyen
rüya gördüm çıksın hayıra diye hacıyı hocayı deviren
ey seni gidi fesat humması,bayağı aşağılık figüran
artık seni baş rolden aldım,oyna
oyna oyununu artık ben o perdenin dışarısındayım

sıyırdım sıtkımı şeytanın hanesinden,
iyi insanların yanına yaklaşmaktayım.

bu şiire yazılmaz şiire böyle kusulmaz
peki söyleyin bana,
nereye yazılır;
şiir
o dilsiz , çaresiz kalanın tek umuduysa.