Karanfil Çocuk

Rengini yitirmiş güller gibi geçti mevsimler
Kurutulmuş kitap aralarında gibi

Ten üşüyüp yitirince acısını
Kırılmış aynalardan farkı kalmaz gülüşlerin
Ve günahın ateşle kutsanıp yıkandığı
Telaşlı bir imgedir artık gözleri şiirlerin


Kabuğundan soyulmuş yaraydı öykülerim
Sakallarım güneşten almıştı rengini
Yalandan bile gülemedim


Adını milat düştüm yalnızlığın
Gözlerimde mühürledim
Gökyüzünde bir bulut gibi dağıldım gecede
Rengini soldurdu bütün öpüşler
Kayıtsız sözcükler bıraktım son hecede
Karşılıksız mektup gibi buruk bir şeymiş aşk


Gecikmiştim bütün ayrılıklara
Kavuşmalara daha erkendi
Biraz daha durmalıydı şubatın yüzünde ellerim
Nasılsa soğudu çaylar
Son lokmasını ekmeğimin kuşlara verdim


Daha ilk şarkıda kanım damlamıştı anımsıyorum
Buruk bir şarabın kadehte devrilmesi gibi
Son notasında koptu telim
Ömrüme bir karanfil atıp
Gayri resmi katilimi her sabah aynada seyrettim


İşte ellerim
Bütün balıkçılarım öldü
Alaborayım, tökezliyorum


Yeter
Gövdelerinizi büyütüp durmayın

Çocuğum daha türkü söylemesini bilmiyorum..



kasım_2o11