Karanfil Hüzünleri

Acın diyorum sevgili,
kendine
mektuplar yazan kelebekler kadar şefkatli.
Ne olur sen de git şimdi,
zaten hayat,
kendime susacak kadar çok kırdı beni...

Kırıktı içimin aynaları,
deniz kokulu kentlere akıyordu düşler
ben gülüşlerimi
hep güneş gölgelerinde bıraktım /

Yakamda,
karanfil hüzünleri takılıydı
çalınmış masalları anlatırdı yıldız kaymaları
ve sonra
gözyaşım yapraklara mektuplar yazardı
mektup yanar, yaprak kanar,
ben ağlardım...

Umuda yol olan,
ışıklar taşırdım yağmur sesine benzer gece nöbetlerimde
yalnız kuşlar
kanadı kırık şiirler okurdu bulutlara
bir intiharın sesine aldanırdı sonbahar
korkardım /

Kanatırken yapraklar karanlık sokakları,
yaralı bir aşık gibi korkardım sevmekten.
Kitaplar okumaktan korkardım
tozlu sayfalardan
ve hep
şefkatten uzaktı tüm kaçışlarım...


Denize küserken yıldızların çığlıkları
kemikleri kırılırdı çocukluğumun
eylülün yanaklarından dökülürdü hüzün
sırılsıklam bir vedanın
ucundan tutardım
ve ben hep
yanıbaşında kanardım masalların...

İçim kırlangıç sürüsü,
dili geçmiş bir şiir kıtasıydım
ve inan sevgili,
yoruldu uçurumlar biriktiren gözyaşlarım /

Ne olur sevgili,
Yusuf'u çağıran Züleyha'nın sesiyle gel.
Gel gör ki her defasında,
gökyüzünün dudağını öpüyor sızılarım.