Karanlığa Çarpan Yankılar

sahi nasıl bir duyguydu
benden kopup o gidişin
oysa ne çok beklemiştim
ya dönmedin, ya dönemedin
silindi artık gözlerimden gözlerin

ne kaldı
yok olan küllerinden geriye
bir çoğunu unuttum gittiğin gideli
elde kalan
belki yırtık, belki yamalı
bir kaç küçük buğulu hatıra



yüzün güneşi gördüğünde
renk değiştirirdi
o güzelim gözlerin

hala ince mi kolların,
küçük mü ellerin
dediler ki hep boyalıymış
oysa ne güzeldi
bal sarısı olan saçların

beyaza kaçardı tenin
nedense buz gibiydi yazın, kışın
o ellerin, ayakların
duygusuz duyguların
soğuk nevale derdim sana
duydum ki
aradığın güneşi de bulmuşsun

artık görse tanımaz seni gözlerim
acı hatıralar sızlar derinlerimde
karanlığa çarpar o kara yankılar
inan kulağımda saklı, azalan seslerin
duymak istemesemde çıkmaz aklımdan
söylediklerin, kedilerin
ve birde beni hiç sevmediğin



"Gözlerinde başlayan yalnızlık beyninde sonlanıyorsa
O zaman inan ki gözlerin bile senden çok uzaklarda"