Karanlığa Fısıltı

Gün batımından göçüyor gün
Sessizliğini yutuyor hecelerin
Düşler, bir parça yalnızlığın
Kan değmemiş çarşafı
Uzattığında yıldızları
Elleri kanayan bir çocuk
Hayalini sorduğunda
Eline diken batan delikanlı

Yüzüne baktığında
Yüzsüzlüğün bin bir yüzü
Bitmedi kış
Yapraklar döküldüğünde yine gelir
Karanlığın bitmeyen güzü

Sevmek
Soğuğun milyon rengi
Ufuklarda açan otuz iki dişli güneş
Gülmeyen bir beklemek
Gelmeyen bir gülmek
Acıyla yoğrulmuş zamanın
Yoksul düşmüş parçası

Yukarıya baktığında
Sandığını gördüğün hazine
Gördüğünü sandığın ışık
Ya da tüm kasvetiyle karanlık
Ulur dağlara
Susmak, bağıra bağıra

Etrafında kumdan kaleler
Tozdan yere düşmüş bir parça sevmek
Düşlerinden düşürdüğün acı
Yüreğinde mahkumlar
Dar ağacı

Konuşmak
En zoru tüm olanların
Yüzüne doğru bakanların
Güneşe selamı
Alnına bir selam çakanların
İki çift kelamı
«Artık sus»

Tükendi
Yaşamak
Irmaklar
Ağaçlar
Ağlamak
.
..
...