Karanlığa Kaldım
Yağmur şiddetini arttırıyordu penceremin en izbe köşesinde
Gözlerimin harelerinden kanlar akarken elimdeki mürekkeple
Karışıyordu heyecanım kağıttan evlere
Umudumu astığım mandalların ayrıldığı günden beri
Ben de ayrıldım düşlerimden
Artık çok sevdiğimi söylemiyorum mesela
Nefes almak cennet bahçesinde gibi değil
Ruhumun uğultusu kulaklarımda
Dimdik ayaktaydınız ey günlerim
Şimdi karanlığa eğil!
Şiirimin noktası çok uzaklarda kaldı
Çünkü yaşlarım yıllardır kurumadı
Bir küçük gölgede boğdum güneşi
Ömrümden sanki bin devasa yıl eksildi
Hatıralarım boynunu büktü
Ve fırtınalar hep ruhuma esti
Yerden yere vurdum yüreğimi
Şimdi istesem de çıkamam bu koca çukurdan
Ellerimi birbirine kavuşturmamışken onca zamandır
Beni kurtarmasını bekleyemem tanrıdan
Öcümü alsın diye karanlık
Bir ah bırakacağım dünyaya
Bir hüznüm var bunca yıllık
Ne zaman ışığa hasret kaldıysam
Hep kavuştum yalnızlığa
Müthiş güzellikte bir şiir.