Karanlığı Beşe Bölsem

1.
parmaklarında yakalayacağım bir şehri unutulmak üzereyken
sen bırakacaksın önce ellerimi, yokluğuna emanet edip
ve aslında ihanet edip, gözlerinde bıraktıklarıma...
sonra
atlamak gereksiz uçurumdan, yaklaşman bile yeterli bazen ölmeye
bileceksin...
ama duracaksın değil mi? daha erken
erken mesela, yağmuru seyretmek bu kadar güzelken
ve güzelken her gün güneşin batışında uyuyakalmak
- çünkü gökyüzü özlenir en çok giderken


seni görünce durur sandığım her sancı kadar gerçek hislerim
ve psikolojisi bozuk şiirlerim kadar sersem bazen...
bu anlatımı imkansız
bu imlası bozuk ruhumda şımaran duyguları
mesela korkarım yazmaktan
sen varken böylesine karşımda
sen varken, kendimden bile önce sevdiğim adam...


2.
susturamıyorum seni anlatan şarkıları
bestecilerine de sövemiyorum delicesine
ama sen gülünce ve en çok sen gülünce
unutuluyorum yüzünün her mimiğinde
her çarpışında kalbimin ''sen'' diye
yeniden dolanıyor hayallerim saçlarına
dolaşıyor saçların parmaklarımda
ama ''gülme'' diyorum
-böyle öldürme !..


3.
şiirlerine bencen çok özne olan kim varsa
ve kim varsa sende beni bulamayan
gözlerinde beni göremeyen...
anla işte, tanımıyor hiçbiri seni benim tanıdığım gibi
yazamıyor seni hiç kimse
yazılamayacağını anlamıyor
kendine bile anlatamıyor
- anla işte


4.
şimdi şiirmin güneş battı
ve söndürdüm sana dair tüm ışıkları
aydınlık yok... ışıksızlığı seçtik ikimiz de
bu yüzden ayrı karanlıklarda aynı güneşe küsüz
ve bu yüzden hep aynı şiirleri seveceğiz
aynı şarkılarda öleceğiz
aynı ayrılıklara söveceğiz...


-geçecek mevsimler üzerinden bu aşkın


5.

ben hala seviyorum şiirleri
hala çocuğum
hala özlüyorum.

çünkü bir tek şiirler korkmuyor karanlığın renginden
bir tek şiirlerde ölümsüzleşiyor tenin
kaybolup gitmiyor kalemimden...