Karanlığın İçinden 5

Yalnızlığım kadar sevdim karanlığı

Sımsıkı tuttum gecenin ellerinden

Güneş doğmasın istemem aydınlığı

Beni almasın bu ayın gölgesinden

Dünyamın penceresine perde çektim

Şimdi gündüzü bile yaşıyorum gece

Ektiğim fırtınadan rüzgar biçtim

Hayatım, çözülmez garip bir bilmece

Her sabah somurtuyor bana aynalar

Mutsuzluğun resmidir yüzümdeki çizgiler

Hayattaki tek beyazım saçındaki aklar

Hayattaki tek alım ruhumdaki ezgiler

Yirmi iki yaşında defnoluyor gençliğim

Dedemin vefatında kaldı çocukluğum

Artık, bu aynı yolar değil geçtiğim

Bir ömür uyumakla bitmez yorgunluğum

Bahtım değil yazan kalemdir kara

Gülmeyen hayattır suçu yok kaderin

Kara yazımla dolu beyaz sayfalara

Ne anlamı var gökkuşağı bahşetmenin

Semada milyarlarca yıldız olsam da

Doğunca gün, ben olurum ilk vazgeçilen

Şimdi karanlığımı aydınlatan yıldız olsam da

Yine yazacağım bu karanlığın içinden